Guilty coronapleasures

Met beslagen bril en mondkap liep ik door de Kruidvat. Op zoek naar blauwe haarverf voor mijn zoon. Ze hadden het niet. Het was niet op ofzo, nee, ze hádden het gewoon niet.

Peinzend liep ik over straat, als de Kruidvat het niet heeft, wie dan wel? En toen ineens verscheen daar Alles voor je haar.

Alsof deze winkel er speciaal voor mij was neergezet, het leek wel magie. Hop, mondkap op en naar binnen. Inderdaad, Alles voor je haar had alles voor je haar. Plastic handschoenen, kammen, heel veel soorten haarverf en niet 1 kleur blauw, maar 6. Met een potje ocean blue liep ik naar de kassa.

En toen zag ik haar.

Ze stond achter achter een scherm. Hoogblond haar, zonnebankbruin, bloesje met luipaardprint. De vorige klant was net vertrokken. Ik zag lichtjes (of waren het vlammen) in haar ogen.

Ze mocht weer.

Ze hanteerde de spuitbus zoals Clint Eastwood zijn revolver. Met vaste hand werden de toonbank, het scherm en ook de kassa vakkundig gereinigd. Het was duidelijk: geen aerosol zou dit overleven. Ze genoot zichtbaar. Het liefst had ze mij ook ondergespoten, ik weet het zeker. Jarenlang hield ze haar smetvrees in. Bang dat iemand haar raar zou vinden. Eindelijk heeft ze toestemming. Van Rutte nog wel.

Ik heb er ook een.

Zo’n guilty coronapleasure. Elke donderdag ben ik leesmoeder. Drie kindjes lezen mij voor uit Rik eet vis of Raaf doet stout. Sinds corona mag ik daarom als een van de weinige ouders het schoolplein op.  ‘Ze komt er wel achter’, lees ik in de blikken van de ouders als ik mijn eerste stap voorbij het hek zet. En inderdaad, de juf met pleindienst staat klaar om me vriendelijk maar definitief van het schoolplein te verwijderen. Nog voor ze bij me is steek ik waardig mijn hand omhoog. ‘Leesmoeder’ zeg ik.

‘Oh’.  

Ze knikt en druipt af.

Blikken in mijn rug. Zij wel.

Ja precies, ik wel.